پس از شهریور 1320 سه گرایش عمده در عرصهی سیاسی اجتماعی ایران متجلی گردید: نخست گرایش ملی، سپس گرایش چپ و مارکسیستی و سرانجام گرایش اسلامی. سابقهی گرایش چپ و سوسیالیستی در ایران به روزگار مشروطه باز میگردد که توأم با تندروی و افراط بود. تشکیل حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی به عنوان حزب مادر احزاب چپ در سراسر دنیا، به ویژه در دوران جنگ سرد، بر اهمیت و حساسیت موضوع افزود. حزب تودهی ایران قدیمیترین تشکل وابسته به اتحاد جماهیر شوروی بود که همواره نقش خائنانهای را ایفا کرده است. ورود چنین کمونیست به عرصه جهانی نیز توجه گروههایی را به خود جلب و انشعاباتی را در گروههای مارکسیستی ایجاد کرد. تباین ذاتی مرام کمونیستی با هویت اسلامی مردم ایران موجب شد تا دایرهی نفوذ آن از عدهای تحصیلکرده تجاوز نکند. یکی از گروههای کمونیستی، : «اتحادیه کمونیستهای ایران» بود که سابقهی تشکیل آن در امریکا به قبل از انقلاب باز میگردد .