جریان مجاهدین خلق

 یکی از جریان‌های انحرافی که در اواسط دهه 1340 شمسی پدید آمد «سازمان مجاهدین خلق» با مبانی فکری سیاسی «التقاطی» بود.

اگرچه برخی از رهبران و بنیان‌گذاران آن انسان‌های پاک، صالح و سالمی به لحاظ شخصیتی بودند ولی روندی را طی کردند که به تقابل با اسلام کشانده شد. تأسیس سازمان و نگرش علمی به مارکسیسم و اینکه مارکسیسم علم مبارزه است، شکل دادن هسته‌های مطالعاتی‌ای بر اساس آثار مارکسیست‌ها، مائوئیست‌ها یا سوسیالیست‌های چپ آمریکای لاتین، در نهان ازجمله این عوامل است. آن‌ها بنای تشکیلاتی را گذاشتند که در ظاهر به نام اسلام بود و شاید هدف غایی آن‌ها هم خدمت به اسلام و جامعه اسلامی بود، حتی برخی از آن‌ها در محافل اسلامی تبریز و تهران با علمای صالح و مصلح ارتباط داشتند و اطمینان بزرگان به آن‌ها، بعدها بخصوص در جریان سال‌های 1353-1356 معضلاتی را به دنبال داشت

سازمان مجاهدین خلق

سازمان مجاهدین خلق در ایران در سال 1344 تأسیس شد. محمد حنیف‌نژاد، سعید محسن و حسین نیک‌بین از دانشجویان دانشگاه تهران و از اعضای سرشناس انجمن‌های اسلامی بودند که در سال 1341 دانشکده را رها کردند و همراه تنی از همفکران خود، که در نهضت آزادی فعالیت می‌کردند، از عملکرد رهبران نهضت به خاطر سازش‌کاری و قاطعیت نداشتن در مواجهه با رژیم شاه انتقاد نمودند. پس از حوادث 15 خرداد این افراد که دستگیر شده بودند آزاد گشتند و با جمع‌آوری همفکران خود، که در انجمن‌های اسلامی فعالیت می‌کردند، هسته اولیه این سازمان جدیدالتأسیس را به‌وجود آوردند. سازمان، از همان ابتدای تشکیل، از لحاظ سیاسی به ایدئولوژی اسلامی اعتقاد داشت، اما آنچه از اسلام مدنظر قرار می‌داد متفاوت از اسلام و شریعتی بود که فقهای صاحب نام معرفی می‌کردند. آنها معتقد بودند که اسلام و حقیقت آن از صدر اسلام دچار انحراف گردیده و همین عاملی است که سبب پیدایش فرقه‌های مختلف گردیده است. (1)