مهمترین اتفاق تاریخ شش دهه ای حرکت
های دانشجویی در ایران، انقلاب اسلامی بود که به رهبری امام(ره) و روحانیت توفیق
یافته بود. اگرچه موثرترین افراد در موافقت و مخالفت با مولود سوم تیر هم از میان
روحانیان بوده اما بی تردید مهمترین بروز و ظهور اجتماعی دانشجویان در این شش دهه،
یک پیروزی بزرگ در کشاکش سیاسی منجر به سوم تیر بوده است. انتخابات نهم، ظرف پیوند
دو نسل جنبش دانشجویی اسلامخواه از دو دهه60 و 70 بود؛ یکی در جایگاه کاندیدا و
دیگری در جایگاه مبلغ.
در اینجا بر محور آسیب شناسی نحوه تعامل وتحرک دانشجویان در بینابین دانشگاه - مردم، حکومت - دانشگاه و مردم - حکومت در دهه مورد مطالعه ما (نیمه پایانی دهه 60 و نیمه آغازین دهه 70)، روایتی تحلیلی از روند ظهور، گسترش و میدانداری جریان “مجدد” دانشجویی ترسیم می شود
